Eergisteren weer in CapeMaclear gearriveerd. Omdat mijn visum verlopen was moest ik Malawi uit. Eerst was de idee om naar Zambia te reizen, maar volgens sommigen was Mozambique net zo ver, en zijn er bij de grens nauwelijks moeilijkheden te verwachten. Malawi uit duurde ruim 2 uur aan de grens en na een kilometerslang niemandsland komt de Mozambiquegrens in zicht. Ik geloof niet dat ze elkaar aardige buren vinden. Vervolgens een douanier die flink zijn best doet om zichzelf heel belangrijk te maken en mij zo'n 1.5 uur voor zijn bureau laat staan. Ik moest volgens hem terug naar Blantyre om in de ambassade een visum te kopen. Daarna zogenaamd zijn chef bellen, moeilijk doen, alleen maar om extra geld los te peuteren. Ik vriendelijk lachend hem verteld dat hij toch echt dat visum voor mij moest regelen.

Uiteindelijk terug in de bus, waar de andere passagiers chagrijnig waren omdat die muzungu voor zoveel vertraging zorgde. Ik heb hen toen fijntjes verteld dat ik ook niet klaagde toen hun 50 koffers binnenstebuiten werden gekeerd. Maar uiteindelijk Tete bereikt, en , niet helemaal onverwacht, daar spreekt men geen Engels maar Portugees.

Mijn kennis van Portugees beperkt zich tot obrigado en passarinho, de naam van onze papegaai. Maar, na een verblijf van enekele dagen alles overleefd enzowaar bij de grenspassage terug totaal geen problemen.

Terugreizend van Blantyre naar MonkeyBay, een stuk wat ik inmiddels al wel 15x gereden heb, moet je over een stuk weg bij Liwonde wat vol zit met hobbels, gaten en ander ongemak. Toen ikzelf een auto had gehuurd reed ik daar hooguit 80 km en vroegen mijn medepassagiers om een lagere snelheid. Het minibusje waar ik nu inzat haalde regelmatig 140 km. De chauffeur was oververmoeid en had moeite om zijnn ogen open te houden. Ik denk dat hij door hard te rijden probeerde wakker te blijven. Een toch wat onlogische manier denk ik. Omdat hij ook al een aantal keren rakelings mensen passeerde en soms de berm raakte zat ik toch wat ongemakkelijk. Op het moment dat hij echt de berm instuurde gaf ik een schreeuw en kon het stuur pakken en gelukkig corrigeren.(ik zat voorin, naast de chauffeur). De familie van mijn gastgezin gaf aan dat zij "every day prayed to God for my safe journey" , iets wat absoluut niet overbodig is in een land met zulke coureurs. Als Jeanette komt heb ik gelukkig een eigen huurauto tot mijn n beschikking. Scheelt niet allen veel risico maar ook veel tijd.

Weer thuis in Cape moest ik iedereen uitleggen dat de " big boss" nog niet vertrokken was en heus wel afscheid zal komen nemen. Dat afscheid gaat nu wel heel dichtbij komen dus ik ga nu nig maar even genieten hier. Tot later.